Anosognozja - niezdolność do uświadomienia sobie przez człowieka posiadania określonych cech, zaprzeczanie ich istnieniu, mimo obiektywnych dowodów.
W psychologii  anosognozja  objawia się zaprzeczaniem posiadaniu przez siebie cech, które faktycznie się posiada tj. lenistwo, brak konsekwencji, nieporadność, brak taktu.  Anosognozja  powoduje, że umysł człowieka faktycznie tych cech u siebie nie zauważa.
Termin  "anosognozja"  został stworzony w 1914 roku przez  Józefa Babińskiego.  Zaburzenie to zauważył u swoich pacjentów medycznych, którzy zaprzeczali istnieniu u siebie cech tak jednoznacznych, jak paraliż. Przykładowo ofiara wypadku, w następstwie którego całkowitemu paraliżowi uległa lewa część jej ciała (nie jest w stanie poruszać lewą dłonią, ramieniem, nogą, stopą, połowa twarzy jest znieruchomiała, nie może samodzielnie stać i poruszać się) jest całkowicie nieświadoma swojego stanu i zaprzecza istnieniu niesprawności części ciała. Mimo prawidłowego myślenia, dedukowania i prowadzenia rozmów z innymi ludźmi, umysł tej osoby faktycznie nie zauważa braku sprawności. Innym skrajnym przykładem  anosognozji  medycznej jest nieuświadamianie sobie przez człowieka własnej ślepoty i zaprzeczanie jej istnieniu  (Zespół Antona).  Osoby z  anosognozją  dotknięte paraliżem lub ślepotą, określają ją "wymysłem" innych ludzi, co często bywa odbierane jako ich poczucie humoru lub siła charakteru (świadome zaprzeczanie, nie poddawanie się tragedii).
Antonio Damasio uważa, że  anosognozja  ma podłoże  neurologiczne  związane z nieprawidłowym działaniem prawej części kory mózgowej .  Uważa też, że rozróżnienie między tym, co  "psychiatryczne"  a  "psychologiczne",  to nieszczęśliwe dziedzictwo kulturowe. Odzwierciedla ono brak wiedzy o związkach między mózgiem i umysłem. Gdy człowieka dotyka  choroba mózgu,  prawidłowo uważa się, że nie można winić go za ten stan. Natomiast, gdy człowieka dotyka  choroba umysłowa  wpływająca na jego zachowanie, emocje, postrzeganie, poglądy, uważa się już, że osoba ta w pełni za to odpowiada i powinna nad tym zapanować. Człowieka wini się za wady charakteru, kiedy wynikają one w pełni z funkcjonowania mózgu .  Co więcej, właśnie w wyniku działania mózgu człowiek nie zauważa u siebie istniejących cech.