Muzafer Sherif
W eksperymencie Sherifa osoba badana znajdowała się w bardzo ciemnym pomieszczeniu, w którym na ścianie wyświetlano pojedynczy, nieruchomy punkt światła. W takich warunkach człowiek ma złudzenie, że punkt ten jest w ruchu (efekt autokinetyczny) i Sherif prosił o oszacowanie odległości, o jaką przesuwa się ów punkt. Osoby badane nie wiedziały, że w rzeczywistości punkt ten jest nieruchomy i określały, że przesuwa się na odległość od 2,5 do 25 cm.
Następnie Sherif łączył badanych w trzyosobowe grupy. Grupa wspólnie obserwowała punkt światła i wspólnie szacowała odległość o jaką przesuwał się punkt. Gdy ludzie byli w grupie, oszacowania były uśrednione i przyjęte przez wszystkich członków grupy jako własne. Między osobami badanymi nie pojawiały się różnice w ocenie. Wszyscy dostosowywali swoją ocenę do normy wypracowanej wspólnie przez członków grupy, milcząco zakładając, że zdanie wypracowane przez grupę jest bardziej adekwatne niż ich indywidualna ocena.
Gdy z grupy usuwano jedną osobę, a na jej miejsce wprowadzano nową okazywało się, że ona również podporządkowywała swoją ocenę normie wypracowanej wcześniej przez grupę. Po kilku takich zmianach grupa składała się już z nowych osób, lecz mimo to obowiązywała nadal ta sama "stara" norma.
Solomon Asch stwierdził, że osoby badane w eksperymencie Sherifa dopasowywały się do opinii wypracowanej przez grupę, ponieważ odczuwały niepewność co do poprawności swojej własnej oceny ruchu punktu światła. W sytuacji, w której byliby pewni swoich spostrzeżeń, przyjęcie opinii grupy jako własnej by nie zaszło. W związku z tym skonstruował i przeprowadził własny eksperyment.
Solomon Asch
W eksperymencie Ascha ochotnikom powiedziano, że badanie dotyczy poprawności postrzegania długości linii. Pokazywano im planszę zawierającą trzy linie o różnej długości (A, B, C) i proszono, by wskazali do której z nich najbardziej podobna jest linia X, również znajdująca się na planszy. Wskazanie linii, której długość jest podobna do długości linii X nie nastręczała problemu. Kiedy uczestnicy dokonywali oceny samotnie w 99% prób ich wskazania były prawidłowe. Gdy ocena dokonywana była w grupie, poprawność ocen uległa znaczącej zmianie.
Asch tworzył grupy, w której jedna osoba poddana była eksperymentowi, natomiast pozostałe pięć było podstawionych. Osoba badana przybywała do sali, gdy podstawieni uczestnicy już tam się znajdowali i zajmowali miejsce przy stole. Była przekonana, że wszytkie osoby są ochotnikami tak, jak ona.
Relacja
z przebiegu eksperymentu
3m 25s
Prowadzący pokazywał plansze i prosił o udzielenie odpowiedzi po kolei przez wszystkie osoby tak, by osoba badana udzielała odpowiedzi jako kolejna z rzędu. W pierwszych 2 próbach osoby podstawione udzielały prawidłowej odpowiedzi. W trzeciej próbie i większości pozostałych (w 12 z ogólnej liczby 18 prób) udzielały zgodnie błędnej odpowiedzi. W ten sposób osoby badane zostały postawione przed dylematem: zaprzeczyć wszystkim pozostałym uczestnikom i asertywnie wyrazić opinię odmienną od ich opinii, czy zgodzić się z ich opinią i przedstawić ją również jako swoją. Wyniki zaskoczyły Ascha i ówczesnych psychologów.
Opracował Tomasz Krawczyk na podstawie:
Muzafer Sherif "The psychology of social norms", Harper, 1936
UK Essays "Conformity and Obedience Research Studies", 10.07.2017
UK Essays "Psychological Studies on Conformity and Obedience", 08.02.2020
Saul McLeod "Solomon Asch - Conformity Experiment", Simply Psychology, 28.12.2018
Martyn Shuttleworth "Asch Experiment", Explorable, 23.02.2008
William J. Kinney "Asch Experiments", Wiley Online Library, 26.10.2015
Heroic Imagination TV "Asch Conformity Experiment", 20.02.2012